donderdag 24 januari 2013

Comme chez Soi Moi!

We waren uitgenodigd om bij vrienden te komen eten en in plaats van de eeuwige fles bubbels, dacht ik laat ik eens iets anders meenemen. Iets toepasselijks.
Een geflockte schort!
 
 

 
Het patroon komt van hier en de flockfolie haalde ik bij de Banier. Ik wist niet eens dat ze dat daar ook hadden!


 
Voor diegenen (Nederlanders? ;-)) die de woordspeling niet snappen: klik!

maandag 21 januari 2013

Een flockcadeautje

Er werd onlangs een kersvers babietje geboren in onze familie.
En ik wist meteen wat ik wou maken voor het meneertje toen het geboortekaartje in de bus viel!
 



Een canvas natuurlijk!
.



Eerst tekende ik het hoedje, de snor en de naam over (zonder de 11-letterige achternaam die er ook nog achter stond. Dat was er nèt een flockje over, vond ik) en knip-sneed alles uit flockfolie. Ik maakte een strikje van stof, en ik 'verfde' een oud wit laken in een paar theezakjes tot het bruinig was. Toen streek en naaide ik alles op het laken en spande het hele handeltje, met een laag wattine eronder, op een canvas. 

Voilà! Mene.ertje St.an kan aan de muur!


 
 
En, lijkt het?
 
 

donderdag 17 januari 2013

I love you's

We gaan de komende blogjes even terug in de tijd.
Deze cakepops heb ik voor Lola's afscheid van de crèche gemaakt, een maand geleden.

Ik maakte ze samen met mijn moeder, die tijdens het maakproces (van maar liefst een héle middag) maar bleef zeggen 'waarom maak je niet gewoon ronde lollies? Dat is toch veel gemakkelijker?


En zoals altijd bij moeders, had ook zij natuurlijk (weer) gelijk. Want mèn, wat een werk, cake verkruimelen, mengen met prut, bollen draaien en dan vooral ook nog al die bollen tot min of meer mooie hartjes -of I love you's, zoals Lola ze noemt- kneden, zorgen dat Lola en haar neefjes niet àl het deeg opeten, in de chocolade dippen (en niet te lang want anders valt alles van het stokje af, been there, done that), dan snel sprinkles erop voor de chocolade stolt, cellofaantje er rond en een labeltje eraan. Pfieuw.
En toen hoorde ik een paar dagen later van haar dat ze bij de Action hele goedkope cakepopmakers hebben. Inderdaad ja, voor maar €12.49! Maar dan had ik natuurlijk niet van die leuke hartjes gehad.
Misschien iets voor volgende keer. Dan wil ik nl Hello Kitty's maken. Maar die zijn dan weer ovaal...

Maar het was het waard, want ze zijn leuk geworden en ze vielen -letterlijk en figuurlijk- in de smaak bij de kinders.



Ik had witte chocolate chips gekocht, waar ik roze kleurstof door deed en ook door de cake had ik kleurstof gedaan. Het zag er allemaal heel chemisch uit, maar eigenlijk was het best heel lekker!

Het idee was om met eetbare inkt aan de ene kant 'daag!' en aan de andere kant 'Lola' op de lollies te schrijven, maar na welgeteld 1 lolly deed mijn spiksplinternieuw aangeschafte pen het al niet meer.


En eigenlijk zag heel die eetbare inkt er in mijn hoofd toch veel leuker uit dan op de lolly, dus de 34 andere lollies kregen een labeltje. En een cellofaantje natuurlijk.


Daag Lola!

maandag 14 januari 2013

En hoe gaat het eigenlijk met Lola op school?

Nou, thanks for asking, hartstikke goed!
Dat kind was er gewoon aan toe om naar de kleuterschool te gaan! Ze heeft nog maar 1x gehuild en dat was de eerste dag toen ik haar op kwam halen. 'Lola is een beetje driet' zei ze, maar na 5 minuten was het alweer 'Lola gaat weer blij'. En sindsdien heeft ze nooit meer driet gehad.

Ikzelf heb ook een heel andere routine gekregen. Ik dek heel huismoederig 's avonds de tafel al voor het ontbijt. Nadat ik de kleren voor de volgende dag klaargelegd heb. Dat ik ooit nog eens zo georganiseerd zou zijn! Niks voor mij eigenlijk. Ben benieuwd hoe lang ik dit ga volhouden.

's Ochtends kom ik voor dag en dauw, een uur vroeger dan anders, mijn bed uit (dat ik dan ook beter een uur vroeger kan gaan slapen, heb ik tot op heden nog niet door. Heb een chronisch slaaptekortje momenteel) en maak allerlei leuks voor in het broodtrommeltje. Ook niet elke dag hoor. Soms krijgt ze gewoon bruine boterhammen met korsten. Maar wat ze ook krijgt, ze eet altijd alles tot de laatste kruimel op.



Ik stop het eten en de onafscheidelijke knuffels in het spiksplinternieuwe taske.




Een lillik spiksplinternieuw taske, dat wel, maar van oma en opa gekregen en dat moèst dus mee. En als mijn dochter iets in haar hoofd heeft, doe dan geen moeite, want dat krijg je er niet meer uit. Zal ze van haar vader hebben.

Dan nemen we hond en kind onder de arm en lopen 7 minuten naar school. Als iedereen uitgelaten is, stapt moeders in de auto op weg naar haar werk. Waar ze meestal precies 1 minuut te laat aankomt.

Kijk toch eens hoe schattig! Zo'n klein meisje met zo'n grote tas op haar rug! Smelt!



Mijn toch al zo mondige kind leert in rap tempo allerlei nieuwe woorden -waaronder stommerik en foffedomme (?!?)- en nu staat die mond helemaal niet meer stil. Heerlijk vind ik het!

Toen ik haar vandaag ophaalde en vroeg wat ze allemaal gedaan had, zei ze 'ik heb speeld en geten en gedronken en op stoel zitten en heel braaf zijn. En schilderd. Met de vingertjes'. Die vermaakt zich wel.

Haar beste vriendinnetje Fay zat in de crèche al in haar klasje, en nu weer. Maar eigenlijk vind ze Elvis nog leuker. Ze heeft zelfs al 'I love you Elvis' gezegd. Voor zover bekend is het nog niet wederzijds.


  



Op woensdag heb ik mijn vrije dag en deze week had ik voor het eerst in een hele lange tijd zomaar 3 uur me-time toen Lola een halve dag naar school was! 'Vroeger' was Lola er altijd als ik niet werkte. Ik wist van gekkigheid niet wat ik eerst zou doen.

Vanavond wou ze geen luier meer aan om te slapen dus dat gingen we dan maar eens proberen. Maar na 1.5 uur riep ze al dat ze in haar broek geplast had. 'Is niet erg hoor mama' zei ze.

En nu we dan toch bezig zijn met al die nieuwe dingen, hebben we vandaag Lola's eerste skivakantie geboekt. Over een maand staat ze voor het eerst op de latten! 'Spannud hè mama' zegt ze daar zelf over.

zondag 6 januari 2013

Mijlpalen

Kijk eens wie er hier al 2 maanden zindelijk is overdag? En tròts dat ze is! 

Ik was er eigenlijk helemaal niet zo happig op om aan die hele potjestraining te beginnen maar is me dat even 100% meegevallen! De eerste 2 dagen hebben we héél veel natte onderbroekjes en kleren gehad, maar vanaf dag 3 was ze zo goed als droog. Op hier en daar een ongelukje na natuurlijk. 

Maar ze doet dat heel flink, en dat moet ook wel, want vanaf morgen gaat onze kleine grote meid naar de kleuterschool! Ze heeft er heel veel zin in en de enige die vindt dat het allemaal veel te snel gaat, is moeders. 

Wat een mijlpaal, mijn dochter gaat morgen voor het eerst naar school! 


zaterdag 5 januari 2013

Peru

Daar ben ik weer! Heb een beetje langer blogverlof genomen dan gepland... 
Maar wat was het leuk in Peru! Genieten van de eerste tot de laatste minuut.
 
Als je het allemaal wilt lezen, ga er dan maar eens goed voor zitten, want het duurt lang!
 
We kregen een hele week geen eten, behalve allerlei vieze insecten en andersoortige vier- of meervoeters, moesten in stallen slapen en de proeven waren op leven en dood.
Nee, grapje, zo Ex.peditie Ro.binson was het helemaal niet. We sliepen elke nacht in een heel goed hotel en kregen de heerlijkste Peruviaanse gerechten voorgeschoteld.
 
 
 
 
Toen we de eerste avond aankwamen, na 22 uur op geweest te zijn, gingen we meteen 'een activiteit' doen. Iedereen hondsmoe van de lange reis en het gebrek aan slaap, maar de activiteit was meteen een leuke (en de gemakkelijkste van de hele expeditie): Pisco Sours (dè nationale cocktail) drinken en elkaar leren kennen.
 

 
 
 
Het bleek een superleuke groep! Er waren een aantal teamleden die elkaar al kenden, en anderen kenden elkaar helemaal niet (ik kende mijn teamgenote niet van tevoren, op 1 ontmoeting een paar weken voor vertrek na) maar het klikte met iedereen! Er waren 5 teams van 2 personen, plus voor elk team een begeleider die erop toezag dat de proeven juist uitgevoerd werden en hij/zij moest ook de foto's en video's maken onderweg. 11 Franstaligen en 4 Nederlandstaligen. Het grappige was dat iedereen in de ander zijn/haar taal praatte dus zelfs de Franstaligen deden moeite. De teams waren heel divers: een aantal prille twintigers, een paar dertigers en veertigers en zelfs een vijftiger, en die laatste heeft nog gewonnen ook met zijn team. Het ging -dus- niet alleen om snelheid maar ook om inzicht en kennis. Wij hebben dus niet gewonnen, maar waren ook niet laatst, en het was zoooo'n superleuke reis en zo'n avontuur, dat die winst niet eens meer zo belangrijk was. Al had ik die tickets naar Peru natuurlijk wel graag gewonnen. Maar goed, you can't have it all.
 
 



De dagen waren lang en de nachten kort. We mochten 's avonds niet weten hoe laat we 's ochtends op moesten staan (we werden wakker gebeld), maar meestal was dat om 5 uur. Dat is echt een tijd waarop ik me graag nog eens omdraai. 1x mochten we uitslapen tot jawel, half 7. En het was zwaaaaaar! My God wat was het zwaar! Peru ligt op grote hoogte dus je hebt meteen al de helft minder lucht en dus uithoudingsvermogen. We leken soms wel een stelletje bejaarden als we aan het rennen waren.




In Cuzco (de hoofdstad van het oude Incarijk), onze eerste stop na Lima en meteen op grote hoogte (3400m), deden we een zoektocht in de stad. We werden op een bepaald punt gedropt met een plattegrond en 15 bezienswaardigheden die gezocht moesten worden. Dit was een loodzware middag, want je wilt alles in draf doen om zo snel mogelijk te zijn maar eigenlijk kan dat niet omdat je door de hoogte, bij de minste inspanning hijgend op de stoep hangt.
Ik heb Cuzco al eens gezien dus je zou denken dat dit een piece of cake zou zijn maar àls ik me al iets herinnerde, liet mijn verdomde oriëntatievermogen me in de steek. Wat ook een groot nadeel was hier, was dat geen van ons tweeën Spaans sprak, en we moesten wel eerst alle bezienswaardigheden op de kaart zien te krijgen, anders holden we van hot naar her. Desalniettemin waren we op tijd klaar (binnen de 3 uur) en zijn we tweedes geëindigd.
 

 





In de heilige vallei deden we verschillende proeven. We waren o.a. te gast bij een zeer arme Indianenstam. Daar hebben we een ezelrace gehouden en een spelletje zoals de lokale kindjes doen, een bandenrace. Stomme ezel is echt wel een gepaste term voor die dieren zeg. Die doen nou eens niks van wat je zegt! Was wel erg leuk en heel hard lachen.
 





De organisatie wilde naast de expeditie, ook de lokale bevolking een beetje steunen en had aan iedereen gevraagd om tweedehandskleding, eten, snoepjes, speelgoed e.d. mee te nemen. Onze koffers en rugzakken zaten tot de nok toe gevuld en bij deze stam hebben we een gedeelte achtergelaten. Hier poseren ze in hun schooluniform. Gelukkig gingen deze kinderen wel naar school.





En natuurlijk gingen we ook naar de Machu Picchu! GE-WEL-DIG! Zelfs voor de tweede keer.
Onvoorstelbaar hoe dit op die hoogte ooit door mensenhanden gemaakt is!
 
Helaas begon de dag zo:




Maar klaarde het gelukkig al snel op en daar kwamen de prachtige ruïnes tevoorschijn.



 

Die grootste berg is de bekende Huayna Picchu, in de Inca-tijd woonplaats van enkele hooggeplaatsten.




Op de Machu Picchu site hadden we weer een zoekopdracht en daarna moesten we zo snel mogelijk naar Aguas Calientes (een plaats niet ver van Machu Picchu) zien te geraken en daar ging de zoektocht verder, tot een bepaald hotel. Alles in de stromende regen maar wat was dat leuk! Op een gegeven moment kwamen we 2 andere teams tegen, renden en zochten we een stukje samen, en werd het heel spannend, maar uiteindelijk scheidden onze wegen weer (zij hadden de verkeerde aanwijzigingen gevolgd, wij niet, ha!).

In Maras moesten we zoveel mogelijk zout dragen over een parcours door de zoutpannen. Snelheid en gewicht telden.





We zijn van Lima naar Cuzco gevlogen, en vanuit daaruit hebben we een treinrit van 10 uur naar het Titicacameer gedaan. 10 uur is lang, maar wat een prachtig landschap!



 

En natuurlijk kregen we onderweg ook allerlei opdrachten. Naast de quizzen over onze Peru-kennis, die vaste prik waren tijdens bus- danwel treinreizen, moesten we cocktails maken. Ik ben vergeten hoe deze cocktail ook alweer heette, maar hij was lekkerrr en dat is toch het belangrijkste, nietwaar? Ons glaasje is de rechter. Dat viel trouwens helemaal nog niet mee om op een boemeltrein (want 10 uur voor 300 kilometer is ècht wel boemel) die heen en weer schudde, een cocktail te bereiden waarvan de verschillende lagen niet door elkaar mochten lopen.


In de bar van de trein (waar wij zo'n beetje 9 van de 10 uur zaten) speelde een orkestje, werd er een modeshow gedaan (wij moesten meelopen!) en deden we het dansje van deze Peruviaanse schone na. Allemaal voor punten.






Aangekomen bij Lake Titicaca, voeren we naar de Uros Indianen, een volk dat leeft op rieten eilanden. Werkelijk alles is van riet: de huizen, de stoelen, tafels, bedden, boten en zelfs de ondergrond van het eiland is van riet. Dit wordt elk jaar aan de bovenkant opgehoogd met riet want aan de onderkant rot het.



 
We hulden ons in de plaatselijke klederdracht en deden een volksdans na.



 
We roeiden wat.


 

We volleybalden tegen elkaar en tegen de Indianen (niet gemakkelijk op die rieten ondergrond!)
 

 

En we deden een wedstrijdje zaklopen. Op riet natuurlijk.

 
 
Op de Uros-eilanden hebben we ook onze laatste avond in Peru geslapen. Wat een geweldig gezellige mensen! Na het eten in het 'restaurant' werden de tafels en banken opzijgeschoven en danste iedereen. De locals net zoveel als wij!
 
Bij een andere indianenstam op het Titicacameer hebben we bakstenen gemaakt. Ieder team kreeg een hoop grond, een schop en een mal om 3 (grote!) bakstenen in te maken. De grond moest met water en stro gemengd worden, niet te drassig want dan blubbert alles zo uit de mal en niet te droog want dan valt hij uit elkaar, dus makkelijk was dat niet. En dan ook nog zo snel mogelijk. We kregen punten op snelheid en op de schoonheid danwel bruikbaarheid van de stenen.




De jury was de plaatselijke bevolking. Die het allemaal errug vermakelijk vond. En ik weet het niet zeker, maar volgens mij zijn ze ons hier aan het uitlachen. Gekke gringo's denken ze vast.


 
 


 
 


 
 
Verder moesten we schapen en een biggetje vanuit de bergen naar hun hok proberen te brengen.
 Niet gemakkelijk als die beesten precies het tegenovergestelde doen van wat jij wilt. We aasden op cavia's en vingen vissen, we kookten en zochten op een markt naar poppetjes en broden met onze teamnaam erop, we zochten de bloem van de Inca's, we raceten te voet en in een auto, we liftten en we liepen kilométers. 
We deden héél veel (veel meer dan ik hier kan laten zien) en er was veel competitie tijdens de opdrachten, en veel vriendschap daarbuiten. Kortom, het was genieten met een hoofdletter G!